'Miezerige beschouwingen’

Zijn de APB wel vergadertijd Kamer waard?

Wat is het nut van Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer die te algemeen, politiek verhypothekeerd en te weinig beschouwend zijn?
Wytze van der Woude, universitair docent bij MI-Maastricht, vraagt zich na het grote politieke Kamerdebat over Troonrede, Miljoenennota en begroting af of het geen verloren parlementaire tijd is geweest.
Van oudsher zijn de Algemene Politieke Beschouwingen (APB) het moment waarop de politieke hoofdlijnen worden getrokken, gevolgd door de financiële beschouwingen om de punten op de i te zetten. Maar uitgerekend in een jaar dat alles in zich had om ‘de spannendste en meest inhoudelijke algemene beschouwingen’ te worden, is de uitkomst praktisch nihil.
Van der Woude maakt een kale balans van twee dagen vergaderen tussen kabinet en Kamer op: ‘De minister van Financiën gaat nog eens praten en de Financiële Beschouwingen worden uitgesteld. Als er iets van een uitkomst is, dan is het dat niet alleen de puntjes nog op de i moeten worden gezet, maar dat nog boven de markt hangt welke letter we überhaupt met elkaar aan het papier willen vertrouwen. Moeten we daarvoor twee dagen kostbare vergadertijd in de Tweede Kamer opofferen?’

Spotprent: Jos Collignon in de Volkskrant van 24 september 2013

Wordt Angela Merkel ook ‘Mutti Europa’? Na haar overweldigende verkiezingsoverwinning heeft de Duitse Bondskanselier direct laten weten het Europese beleid op ‘hoofdlijnen’ ‘ongewijzigd’ te willen voortzetten. Gaat dat lukken? Wat betekent dat voor Duitsland en voor de Europese Unie, bezig zich aan de crisis te ontworstelen? Zal het Duitse overwicht nog markanter worden?
Hanco Jürgens, fellow van het Montesquieu Instituut, analyseert de gevolgen van de Duitse verkiezingsuitslag. Jos Collignon, politiek tekenaar, zag het in de Volkskrant de dag na de verkiezingen al direct voor zich.

Hoe kwellend is fractiediscipline?

Twee voormalige leden van de Tweede Kamer – Paul Kalma (PvdA) en Jan Schinkelshoek (CDA) – over nut en noodzaak van fractiediscipline

Bert van den Braak

Ontbinding van de Eerste Kamer bij een eventueel conflict heeft geen zin, omdat (vrijwel) dezelfde Statenleden weer hun stem zullen uitbrengen bij de verkiezing van een nieuwe Eerste Kamer. Dat erkent inmiddels vrijwel iedereen. Alleen als ook de Provinciale Staten opnieuw worden gekozen, zou dat zin hebben. In 1921 kreeg een wetsvoorstel om bij ontbinding van de Senaat ook de Provinciale Staten te ontbinden nog wel een meerderheid in de Tweede Kamer. Dat voorstel sneuvelde echter in de Eerste Kamer.

Tot 1983 kon ontbinding van de Eerste Kamer, ook zonder nieuwe Statenverkiezingen, overigens wel enige zin hebben. Tot dat jaar werden de Statenleden voor zes jaar gekozen en werd de helft van de Kamer om de drie jaar vernieuwd. De samenstelling liep daarmee soms deels 'achter' bij de 'actuele' politieke voorkeur. Dat was nog sterker het geval vóór 1923 toen de Eerste Kamer voor negen jaar werd gekozen en om de drie jaar voor een derde werd vernieuwd. In 1904 was de ontbinding waartoe het kabinet-Kuyper besloot, daarom nog wel zinvol en verdedigbaar. De Eerste Kamer werd daarmee wat 'politieke kleur' betrof 'gelijk getrokken' met de in 1901 gekozen Tweede Kamer.

Kunt u deze nieuwsbrief niet goed lezen? Bekijk dan de online versie.